Ale tylko dzień! Kawał dobrego wiersza z dziedziny ontologii

Naprawdę wiersz amerykańskiej autorki Laury Leuck „Na jeden dzień” przełożony jest
na język polski fantastycznie, a dokonała tego dzieła Anna Ferenstein- Młokosiewicz,
i jeśli piszę, że jest to „kawał dobrego wiersza”, to mam na myśli, że jak najbardziej prowadzi nas w świetne rejony, gdy czytamy go na głos. Rymy nie żenują, rytm żartuje na temat znaczeń, skłania ku próbom dokończenia wersów (a nie są to banalne zgadywanki, tym bardziej, że odpowiedź znajduje się dopiero na następnej stronie). Moim zdaniem o tzw. dobrą współczesną poezję wcale nie jest łatwo, zarówno pod względem formy, jak i treści, czasem kulejące strofy ratują ilustracje, ale często słowa trzeba po prostu zmilczeć lub przełożyć na prozę.

O książce, z dowcipnymi, narracyjnymi obrazkami (choć chyba w blogu poświęconym literaturze dla dzieci powinno się uważać z użyciem tego zdrobnienia) na swojej stronie Wytwórnia (wydawca) pisze:

Kto nie udawał kiedyś, że jest niedźwiedziem, krokodylem albo króliczkiem?
Kto nie marzył, by na jeden dzień zmienić się w kogoś innego? (…)
Dziecięca zabawa w poszukiwanie alter ego daje dużo uciechy – nie tylko najmłodszym.
W efekcie można zaś odnaleźć to, co najciekawsze w nas samych.

Bohaterem wiersza Laury Leuck jest chłopiec zastanawiający się, w jakie zwierzę chciałby wcielić się na jedną z niedziel i co mógłby wtedy robić zajmującego. Jako trzmiel miano-
wicie mógłby spijać nektar z kwiatów i sobie brzęczeć, jako krokodyl robić wrażenie olśniewającym uśmiechem, zjeść całą aż kiść bananów będąc szympansem, postawić irokeza w skórze jeżozwierza (wyczuwacie ten rym).

Chłopiec w swoich rozmyślaniach prezentuje dość dojrzałą postawę. Jest bowiem pewien, że jego życie jest najlepszym wyborem; przy czym dziecięcy punkt widzenia
nie stawia egzystencji zwierząt niżej od ludzkiej, zwyczajnie trzeba rozwijać się w oparciu o to, co się zna najlepiej. Z drugiej strony zaś wiersz podsuwa myśl, że warto obser-
wować z uwagą innych, by móc szukać i znaleźć coś, co wykracza poza nas samych,
a co być może warto sobie przyswoić. Czyli – by rozwijać w sobie swojego rodzaju uwalniającą pokorę, o której rzadko wspomina się w kontekście dzieci ze względu na obawę, że jest ona zbyt blisko zgody na doświadczenie krzywdy; jest ona jednak ważna dla rozwoju na późniejszych etapach życia.

Naprawdę te wszystkie rzeczy przyszły mi do głowy w trakcie czytania „Na jeden dzień”. Ilustracje nie szkodzą, a są bardzo dobre, dopowiadają swoje z równa błyskotliwością. Co ciekawego mają ludzie, których znasz, czy podoba Ci się coś, co umie robić babcia? Czy Twoja koleżanka z grupy, poza tym, że czasem zabiera Ci zabawki, ma w sobie coś fajnego?

A co Ty lubisz w sobie?
Nie wiesz? To ja Ci powiem, co w Tobie lubię.

Z książką spotkamy się podczas poznańskich Targów Książki „Pegazik”, w sobotę
24 marca o 14.30. Zapraszamy!

Maria

„Na jeden dzień” Laura Leuck, ilustracje: Marc Boutavant
Wydawnictwo Wytwórnia 2017

Ilustracje zaczerpnęłyśmy ze strony wydawcy.

Reklamy

Gdy deszcz szuka Cię. Czechów spojrzenie na potrzebę przyjaźni z Odmiennym

Nareszcie Czesi! Ile nie wiemy o literaturze dla dzieci powstałej i powstającej teraz
u naszych najbliższych sąsiadów? Dużo nie wiemy. Ale w Domu Bajek nie chcemy
(na razie) przedstawiać Wam programu wycelowanego akurat w ten literacki okręg;
po prostu ta, jedna z bardzo wielu, książka wielokrotnie nagradzanej Mileny Lukešovej, zilustrowana kapitalnie przez Jana Kudláčka, w pełni zasługuje na to, byście ją poznali.

Wydana w Polsce w 1974 r. (niestety nie wznowiona), jest ponadczasową metafo-
ryczną opowieścią o tym, że nie warto bać się zaprzyjaźnić z kimś o naturze odmiennej
od naszej, kimś, kto na pierwszy rzut oka zdaje się być tylko kłopotem, z kim nie jest korzystnie pojawiać się w towarzystwie, ponieważ są tacy, którzy go unikają.

Zaczyna się od tego, że dziewczynka wychodzi z domu na zupełnie pustą ulicę, nie oswaja jej nawet słońce, idzie sama (pamiętajmy, 1974 r.) i myśli, że chciałaby kogoś spotkać. Z czasem samotność sprawia, że to pragnienie robi się coraz większe, i w tym momencie na ręce dziewczynki spadają pierwsze krople deszczu.

„Chodź ze mną –‘’
powiedziała dziewczynka.
„Chodź ze mną aż do domu!”

Autorka używa słów, którymi swoje potrzeby komunikują dzieci. Jej poetycka fraza oddaje specyficzne znaczenie, które zabawom i wypowiedziom nadają najmłodsi;
nie od rzeczy tu wspomnieć o tym, że Milena Lukésova studiowała germanistykę, filologię francuską i angielską, tłumaczyła, a doktorat napisała z filozofii. W interesującej nas książce porusza dziecięcą wrażliwość, współczucie i wyobrażenie jak to jest, gdy ktoś, kto nie jest powszechnie lubiany – przez wzgląd na swoją naturę (podobnie jak pająk
czy żebrak) – szuka przyjaźni. Może dobrym pomysłem jest niepostrzeganie innych wyłącznie przez niewygodne dla nas przejawy ich właściwości.

Deszczowi jest smutno, bo nikt nie chce go znać – uciekają przed nim zasłonięci para-solami ludzie, chowają się motyle, pszczoły, kury, szczekają psy. Zrozpaczony zniknię-ciem dziewczynki za wrotami domu szuka jej wśród przechodniów.

„Gdzie jesteś dziewczynko?
Gdzie jesteś?”

Osamotniony, pozostawiony bez żadnego słowa wyjaśnienia, deszcz musi czuć się odrzucony, ale po nieznośnie długiej chwili okazuje się, że dziewczynka wraca – ubrana
w kurtkę z kapturkiem i kalosze.

„Pobiegajmy, chcesz deszczu?
Ty biegnij za mną
a ja za tobą”.

Towarzystwem deszczu nie gardzą również gęsi, które nadstawiają dzioby, dżdżownica ma szansę spotkać się ze ślimakiem, widać w błocku ślady kaczek, w kałużach kąpią się wróble, pięknie uśmiecha się żaba. Strach ma wielkie oczy, lecz czas na zaprzyjaźnienie się nie jest wieczny.

Na sam koniec zaś objawia się niewidzialna dotąd unikalna zdolność deszczu do obdarzania świata (wespół ze słońcem) nadzwyczajnym, kochanym przez wszystkich zjawiskiem – różnobarwną, podziwianą od zawsze w różnych kulturach tęczą (w mito-
logii skandynawskiej np. tęcza była mostem łączącym świat bogów i ludzi). Tęczę, deszcz, charakter opowiadania współtworzą nadzwyczajne ilustracje Jana Kudláčka, nie są one dowcipne, a poetyckie, w fascynującym stylu.

18-ego marca w Inkubatorze Kultury Pireus możecie z nami przeczytać i zobaczyć „Dziewczynkę i deszcz”, do zobaczenia o 11.00!

Maria

Cykl trzech spotkań „Dom Bajek w Pireusie” dofinansowano ze środków Miasta Poznania w ramach projektu Pireus – Inkubacja i Aktywizacja realizowanego przez Fundację Otwarta Strefa Kultury.

„Dziewczynka i deszcz” Milena Lukešová, ilustracje: Jan Kudláček
Wydawnictwo Albatros, Praga

Ilustracje ze zbiorów własnych oraz ze stron: www.cbdb.cz.

 

I cóż, że róż czyli nos zadarty nad opary filisterstwa i walizka dla Honoraty

I otóż przedstawiamy Wam znów świetną książkę, również dla dorosłych zupełnie
bez dzieci. Chuda, ze znakomicie skomponowaną okładką przez coraz bardziej zna-
nego w Polsce Francuza, Serge’a Blocha, książka, jak wiele innych, za które bierze
się ów artysta, dotyczy tego, czego nie można kupić – zagadnień ludzkich postaw, uczuć, relacji z innymi.[1]

O pogardzanej dziś, ale raczej tylko w teorii, magii kolorów mających identyfikować preferencje seksualne noworodków aż do czasu uwidocznienia się pierwszorzędnych cech płciowych, wspominałam już nieco przy okazji wziętej przez nas na warsztat kapitalnej książki Flora e il fenicottero, w Polsce jeszcze jakoś nie wydanej („O przyjaźni. Okres różowy/błękitny”). Owszem, błękit był niegdyś kojarzony z dziewczynkami,
bo różowy był pochodną krwistego, no przecież oczywiste, a obecny wyraźny podział
jest wynikiem zastosowania ultrasonografu w badaniach prenatalnych, stąd już przed narodzeniem dziecka spokojnie możemy inwestować w kolory z danego działu. Ale nie
o tym, nie o tym, nie o tym, tu nie dział publicystyczny, mam przecież pretensje do pisania o literaturze.

Historia dzidziusia Beniamina kończy się sceną wyruszenia młodej pary w podróż poślubną; w ogóle cała książka w swym tonie przypomina nieco opowiadania o Mi-
kołajku czy kernowskim Piniu lub Pawle z Wojny Domowej, co strona to dobrotliwie satyryczny obrazek z życia porządnej mieszczańskiej rodziny.

Tytułowa różowa walizka – wspaniale wydobyta tym niesamowitym odcieniem fluo-
rescencyjnego podkreślacza – jest niespodziewanym i powszechnie potępianym prezentem z okazji narodzin synka od kogoś, kto w całej książce nie daje się zacytować, swojego rodzaju pojawiającej się od czasu do czasu wróżki, która dodaje swojemu wnuczkowi odwagi w trzymaniu się swego. Ale bez doktrynerstwa – teściowa wie,
że czasem trzeba iść też na mądry kompromis, jak to bywa między żonami a mężami.

A w warstwie pragmatycznej – różowa walizka jest po prostu niebywale praktyczna,
jako usypiacz, pchacz, instrument, skrzynia na skarby, tornister. I cóż, że róż?

Książka Susie Morgenstern jest naprawdę pięknie zilustrowana, i to nie samą charak-
terystyczną dla Blocha kreską, ale również plamą, kolażem i kolorem, nie tylko tym
na „r”. Czyta się ją z prawdziwą przyjemnością, bo mimo luksusowego ekstrawagan-
ckiego motywu przewodniego, nie traktuje o „problemach pierwszego świata”, a po prostu o odwadze mierzenia się z coraz bardziej stereotypizującymi się czasami. Trzeba mieć wyobraźnię i męstwo, by móc myśleć.

Przyjdźcie więc do nas i razem wrzućmy coś do różowej walizki Honoraty, świetnej dziewczyny, która jak tylko może, zabiera swoje dzieciaki i razem oglądamy i robimy bajki. Teraz możemy jej pomóc, by mogła zebrać odpowiednią ilość środków na terapię, która może uratować jej życie. Myślcie o różu.

Maria

„Różowa walizka”, Susie Morgenstern, Serge Bloch
wyd. Adamada

Ilustracje zaczerpnęłyśmy m.in. ze strony wydawcy.

[1] Np. monumentalna, nieco oświeceniowa, obrazkowo-anegdotyczna wersja Starego Testamentu (Biblia, Wielkie Opowieści Starego Testamentu, wyd. Dwie Siostry 2017; z serii Zakamarków  Co to takiego? (Uczucia); Muchomora: Poniżanie Nie!; Przemoc Nie!; ksią-
żeczka Hokus-Pokus w formie listu o przemijaniu, radości i cierpieniu A ja czekam…; Wróg, o tym jak ludzie stają przeciwko sobie, czyli o wojnie bez zasłużonych bohaterów.

KONKURS PLASTYCZNY Z OKAZJI MIĘDZYNARODOWEGO ŚWIĘTA KSIĄŻKI DLA DZIECI, EDYCJA 2018

Uwaga, uwaga!

Zbliża się dzień zupełnie wyjątkowy – Międzynarodowy Dzień Książki dla Dzieci –
na całym świecie celebrowany 2 kwietnia, w rocznicę urodzin jednego z największych baśniopisarzy – Hansa Christiana Andersena.

Z tej okazji zapraszamy – już po raz trzeci! – Małych i Większych Miłośników Książki do udziału w konkursie plastycznym. W tym roku znów proponujemy 3 kategorie konkursowe.

Zadaniem jest odpowiedź na hasło:

KSIĄŻKA JAK Z BAJKI (dla Artystów w wieku 2-5 lat)
„OTWIERAM KSIĄŻKĘ I…” (dla Artystów w wieku 6-10 lat) – uwaga w tytule pracy prosimy o rozwinięcie zdania-hasła konkursowego!!!
WITAJCIE W NASZEJ BAJCE (dla Grup Przedszkolnych)

Technika dowolna, prace w formie fotografii cyfrowej prosimy wysyłać na adres:
dom.bajek.poznan@gmail.com

do 20.00 dnia 27.03.2018.

Wyniki konkursu opublikujemy 3 kwietnia na naszym profilu na Facebooku.

Nagrody :

– zaproszenie na DomBajkowe warsztaty
– książki – niespodzianki
– szydełkowe zabawki od Bubowe
– i inne cuda okołoksiążkowe
– nagroda niespodzianka dla zwycięskiej Grupy Przedszkolnej.

Konkurs jest częścią wydarzenia o nazwie „DomBajkowe Święto Książki dla Dzieci”,
po więcej szczegółów zapraszamy tutaj.

Będzie nam miło, jeśli zaprosicie Znajomych do naszej inicjatywy.

Udział w konkursie wiąże się z akceptacją poniższego regulaminu:

Regulamin konkursu plastycznego dla dzieci organizowanego  okazji Międzynarodowego Dnia Książki Dziecięcej przez Dom Bajek

1. Organizatorem konkursu jest Dom Bajek w Poznaniu (Fundacja Jak Malowana)
2. Konkurs rozpoczyna się 19.02.2018 r. i trwać będzie do 27.03.2018 r.
3. Temat prac konkursowych brzmi:

KSIĄŻKA JAK Z BAJKI (dla Artystów w wieku 2-5 lat)
„OTWIERAM KSIĄŻKĘ I…” (dla Artystów w wieku 6-10 lat) – uwaga w tytule pracy prosimy o rozwinięcie zdania-hasła konkursowego!!!

WITAJCIE W NASZEJ BAJCE (dla Grup Przedszkolnych)

4. W konkursie mogą brać udział dzieci od 2 do 10 lat. W kategorii Grup Przedszkolnych mogą brać udział dzieci z placówek z terenu całego kraju.

Warunki uczestnictwa w konkursie:

1. Praca konkursowa ma być pracą plastyczną wykonaną techniką dowolną.
2. Prace przekazane na konkurs muszą być pracami wykonanymi samodzielnie przez dziecko pod kierunkiem nauczyciela lub rodzica.
3. Każdy uczestnik może wykonać jedną pracę konkursową.
4. Grupa przedszkolna wykonuje jedną pracę zbiorową. Placówka może zgłosić do konkursu do trzech prac.
5. Oceny prac dokona specjalne Jury powołane przez Organizatora Konkursu.
6. Każda praca powinna być opatrzona danymi: imię i nazwisko, wiek autora pracy, miasto, w kategorii Grup Przedszkolnych: nazwa i dokładny adres placówki, telefon kontaktowy.
7. Prace należy sfotografować i nadesłać do 27.03.2018 na adres: dom.bajek.poznan@gmail.com z dopiskiem „konkurs plastyczny” w temacie.
8. Koordynatorzy konkursu: Anna Maria Brandys, Barbara Górecka, Maria Kiedrowska, Angelika Choczaj.

Wyniki konkursu i nagrody:

1. Komisja powołana przez Organizatora Konkursu wyłoni spośród przekazanych prac laureatów konkursu.
2. Kryteria oceny prac: samodzielność wykonania pracy, pomysłowość, walory artystyczne, materiał użyty do wykonania pracy.
3. Ogłoszenie wyników nastąpi na profilu facebookowym organizatora,
   a do wszystkich uczestników wysłane zostaną powiadomienia mailowe.
4. Autorzy nagrodzonych prac otrzymają nagrody.
5. Wszyscy uczestnicy Konkursu otrzymają dyplomy w formie elektronicznej
   z podziękowaniem za wzięcie udziału w Konkursie. Autorzy nagrodzonych
   i wyróżnionych prac otrzymają dyplomy drukowane.
6. Prace nie spełniające wymogów regulaminowych nie będę brały udziału
   w konkursie.
7. Dane osobowe uczestników pozyskane są wyłącznie do celów konkursu
   i nie będą udostępnione podmiotom trzecim.

Uwagi:

1. Przekazując prace na konkurs, uczestnik zgadza się na umieszczenie pracy
   na stronie www, blogu oraz profilu facebookowym Organizatora.
2. Biorąc udział w konkursie, uczestnik akceptuje jego regulamin.
3. Dyplomy i nagrody zostaną przesłane pocztą lub przekazane osobiście.

 

ZAPRASZAMY!!!

Czy bawiłbyś się ze mną, gdybym został sobą? Jak zdobyć przyjaciela w bardzo młodym wieku

Niby z małymi dziećmi jest tak: przyjaźnią się z tymi ludźmi w swoim wieku, którzy lubią to samo, mają to samo, często się widzą, wyrastają w podobnym środowisku. Ten sam błysk w oku na widok cekinów czy resoraków, porównywanie kolorów kapci, codzienne wyścigi do drzwi w przedszkolu, widok śmiejących się razem matek. Wtedy, ewentualnie, na chwile, można się czymś podzielić. Poczekać żeby równo zbiegnąć z górki. Ale czy na pewno na pewno? Wśród znajomych obserwuję, jak tęsknią za sobą dzieciaki o zupełnie różnych zamiłowaniach, co widują się nieregularnie, jedno sangwinik, drugie flegmatyk, a ich rodziny w życiu by się nie spotykały, gdyby nie dzieci.

Książka dwóch Hiszpanek: Palomy Sánchez Ibarzábal i Anny Llenas zaczyna się słowa-
mi do nieznanego bohatera: „A co by było, gdybyś był kotem?”, na które to pytanie następuje seria odpowiedzi zaczynających się od „nie”. Kot nie mógłby dzielić tych samych, co mała przedstawiona w serii kolaży dziewczynka, ponieważ kot nie jest dzieckiem, nie jest nawet człowiekiem.

Jakkolwiek przemiłe to stworzenie, dla niektórych, jak się zdaje alter ego obrazujące
na zdjęciach ludzkie stany emocjonalne, nie będzie jednak brodzić z właścicielem
po kałużach, nie będzie z nim jeździć na łyżwy, budować na plaży zamki z piasku… Jest
to więc opowiadanie o kocich zwyczajach rekreacyjnych, towarzyskich, żywieniowych
i innych, ale, rzecz jasna, nie tylko – przecież inne dziewczynki, czy to sąsiadki naszej bohaterki, kuzynki czy koleżanki z baletu lubią czasami zupełnie inne rzeczy, albo
i te same może, lecz w innym czasie.

Gdybym jednak był kotem, jedno by się nie zmieniło:
zawsze byłbym twoim przyjacielem!

Historyjka odkrywa, jak w wielu sprawach ktoś kogo lubimy, kochamy, różni się od nas. Wiadomo, że przyjaźń zauważa się dzięki rzeczom wspólnym, ale czyż nie jest ciekawe dowiedzieć się, czym jeszcze można się pasjonować? Czy nasz przyjaciel byłby w stanie zjeść ulubione przez nas kiszone ogórki albo chałwę? Czy to jest ważne, że nie lubi tańczyć? Że nie ma rodzeństwa, albo wprost przeciwnie, dzieli rodziców z bratem bliźniakiem?

Nie mówiąc już o różnicach między upodobaniami dzieci i dorosłych.

Książka jest w sposób szczególny zilustrowana: poszczególne obrazy przypominają teatralne dekoracje, mają swoją fakturę i perspektywę, chociaż powstały jedynie przy użyciu kartonu, farby, kleju i kredki. Wycięte kształty są nieco toporne, a jednak tworzą harmonijny, zrozumiały, oswojony świat.

„Gdybym był kotem” to ciepła, mocna książka, której część będziecie mogli w najbliższą niedzielę zabrać ze sobą do domu. Zapraszamy do zabawy w niedzielę na piętro przy Wspólnej 40.

Maria

Gdybym był kotem, Paloma Sánchez Ibarzábal, Anna Llenas
Wydawnictwo TAKO 2017

Ilustracje zaczerpnęłyśmy ze strony wydawcy.

Regulamin korzystania z usług świadczonych przez Dom Bajek

Regulamin korzystania z usług świadczonych przez Dom Bajek.

1. Definicje używane w Regulaminie oznaczają:
1.1. Pod pojęciem organizator rozumie się Dom Bajek (www.dombajek.pl) funkcjonujący w ramach działania statutowego Fundacji Jak Malowana z siedzibą w Poznaniu pod adresem os. Dębina 6/4 (60-450), NIP: 7831738686, reprezentowany  przez Barbarę Górecką, Annę Marię Brandys, Marię Kiedrowską oraz Angelikę Choczaj – osoby organizujące i prowadzące usługi określone w niniejszym regulaminie.  Adresem świadczenia usług jest Poznań, ul. Wspólna 40 lub inne wskazane w ofercie  miejsce.
1.2. Pod pojęciem uczestnika rozumie się osobę biorącą udział w zajęciach lub warsztatach  dostępnych w ofercie  Domu Bajek (rodzic/opiekun z dzieckiem, dorosły lub dziecko).
1.3. Pod pojęciem  opiekun rozumie się rodzica lub inną osobę będącą prawnym opiekunem dziecka lub osobą, której powierzono opiekę nad dzieckiem podczas zajęć.
1.4. Pod pojęciem zajęcia / warsztaty rozumie się spotkania o charakterze  edukacyjnym,  artystycznym lub innym  przeznaczone dla dzieci lub dorosłych odbywające się w wyznaczonym przez Dom Bajek terminie.

II. Postanowienia ogólne

1. 1.Dom Bajek organizuje  następujące wydarzenia:
a. zajęcia dla dzieci i rodziców/opiekunów;
b. rodzinne warsztaty okolicznościowe;
c.   koncerty, spotkania edukacyjne oraz inne formy zabaw grupowych; d. inne przedsięwzięcia organizowane na życzenie.
1.2. Dom Bajek zastrzega sobie prawo zmiany powyższej oferty. Zmiana oferty w części  dotyczącej rodzaju świadczonych usług nie stanowi zmiany niniejszego Regulaminu.

2. Cennik warsztatów przedstawiony jest  przy ich opisie na profilu Domu Bajek na Facebooku (www.facebook.com/dombajek) w wydarzeniu dotyczącym konkretnego spotkania.

3. Procedury i zasady rejestracji:
3.1. zapisy na warsztaty przyjmowane są drogą elektroniczną poprzez wysłanie wiadomości e-mail na adres dom.bajek.poznan@gmail.com.
3.2. zgłaszając swój zapis na warsztaty należy podać imię i nazwisko uczestnika, telefon kontaktowy oraz nazwę warsztatu.
3.3. przed rozpoczęciem warsztatu należy wypełnić i podpisać zgodę uczestnictwa w zajęciach wraz z klauzulą o wyrażeniu zgody  na przetwarzanie danych osobowych przez organizatora w celach informacyjnych i marketingowych zgodnie z ustawą z dnia 29 Sierpnia 1997 roku o ochronie danych osobowych Dz. U. Nr 101 poz. 926.

III. Korzystanie z usług Domu Bajek
1.Zajęcia/warsztaty organizowane przez Dom Bajek przeznaczone są dla dzieci i dorosłych.
2. Dziecku biorącemu udział w spotkaniu towarzyszy jeden lub dwóch opiekunów.
3. W zajęciach/warsztatach nie mogą brać udziału uczestnicy cierpiący na choroby zakaźne.
4. Dzieci ze zdiagnozowanymi zaburzeniami emocjonalnymi czy psychicznymi mogą brać udział  w zajęciach jedynie w obecności swojego opiekuna (specjalisty lub terapeuty). Warunkiem  uczestnictwa jest wcześniejsze uprzedzenie Domu Bajek (przy zapisie na zajęcia) o  diagnozie, z podaniem dokładnych informacji na temat stanu dziecka.
5. Dom Bajek ani prowadzący zajęcia/warsztaty nie ponoszą odpowiedzialności za szkody  na osobie lub konsekwencje zdrowotne, które wynikają z indywidualnego stanu zdrowia uczestnika. Organizator nie bierze odpowiedzialności za ewentualne reakcje alergiczne z oferowanym poczęstunkiem oraz użytymi podczas spotkania materiałami plastycznymi.
6. Zajęcia/warsztaty organizowane przez Dom Bajek mogą łączyć w sobie elementy różnorodnych technik plastycznych (farby, kleje etc.), w związku z czym opiekun zobowiązany jest ubrać uczestnika w strój dostosowany do rodzaju zajęć plastycznych.
7. Za szkody  spowodowane przez dziecko w lokalu, w którym odbywają się zajęcia odpowiadają opiekunowie.
8. Za bezpieczeństwo dzieci na terenie lokalu, w którym odbywają się zajęcia odpowiedzialność ponoszą opiekunowie.
9. Dom Bajek nie odpowiada za zniszczenie mienia uczestników warsztatów ani za zgubienie wartościowych przedmiotów pozostawionych na warsztatach.
10. Zajęcia mogą być nagrywane lub fotografowane przez uczestników lub opiekunów po uzgodnieniu  z osobą prowadzącą zajęcia/warsztaty oraz po wyrażeniu zgody przez innych uczestników zajęć.

Niniejszy Regulamin dostępny jest na stronie Domu Bajek (dombajek.wordpress.com) oraz może  zostać przesłany klientowi drogą elektroniczną, na życzenie.  Przed wykupieniem zajęć/ warsztatów klient zobowiązany jest  zapoznać się z niniejszym Regulaminem.  Zmiana niniejszego Regulaminu zostanie niezwłocznie podana do wiadomości uczestników  i klientów poprzez ogłoszenie na stronie Domu Bajek (dombajek.wordpress.com).

Dom Bajek zastrzega sobie prawo zmiany dni i godzin zajęć, warsztatów oraz wydarzeń.  Zmiana powyższa nie stanowi zmiany Regulaminu.

Zgłoszenie udziału w warsztatach jest równoznaczne z przyjęciem do wiadomości i zaakceptowaniem niniejszego Regulaminu oraz z wyrażeniem zgody na przetwarzanie danych osobowych przez organizatora. Uczestnik warsztatów wyraża zgodę na wykorzystanie swojego wizerunku na potrzeby promocji Domu Bajek w przypadku publikacji zdjęć, filmów z warsztatów i imprez okolicznościowych organizowanych przez Fundację Jak Malowana.

Poemat epicki dla kilkulatków

O, nadstawcie ucha Wy,
którzy chcecie dowiedzieć się, jak smutny i strachliwy Maciupek
stał się szczęśliwym, pewnym swego trollem!

Napisana rytmiczną, poetycką prozą historia małego nieszczęśnika mogłaby, moim zdaniem, doskonale wybrzmieć przy wtórze średniowiecznej lutni (choćby takiej, jakiej używali prości kuglarze w „Siódmej Pieczęci” Bergmana, cóż, że ze Szwecji). Teatralnie obecny narrator melancholijnie, lecz z odrobiną nadziei, zwraca się do słuchaczy z py-
taniem zawartym w tytule utworu.

Mamy więc do czynienia z podróżą przemienienia; na kolejnych kartach ilustrowanych przez twórczynię uniwersum spotykamy wielu jego nadzwyczajnych bohaterów: Fili-
fionków, Mimbli, Buki, Homków i innych mieszkańców okolic Doliny Muminków. „Kto pocieszy Maciupka?” jest jedną z tych pozycji w nadzwyczajnym dorobku Tove Jansson, którą być może dzisiejsi znawcy mediów nazwaliby „spin-offem”– nowym wątkiem powstałym na bazie dużej popularności bohaterów lub wątków produkcji oryginalnych. Maciupek wyszedł na świat 14 lat po ukazaniu się pierwszej części serii o Muminkach, w 1960 r. Z okładki pięknego wydania Naszej Księgarni (a sprzed kilku lat EneDueRabe) spogląda nam w oczy odziana w czarny płaszczyk przygnębiona postać oddana kreską tak szczególną, że nawet gdyby nie stojące za nim, wyglądające na szczęśliwe, towa-
rzystwo, z pewnością nadal wiedzielibyśmy, gdzie jesteśmy.

Zaczęłam poważnie, z eposem, który opowiada o przełomach, i Bergmanem, który opowiadał o rozpaczy, a to dlatego, że temat książki jest równie poważny, i poważnie potraktowany – jest nim samotność wzmacniająca się wzajem ze strachem, w kółko Macieju i dookoła Wojtek, beznadzieja i bezsiła, w dodatku opisane i zilustrowane tak sugestywnie a poetycko, i to zrozumiale dla dzieci, że czujemy się gotowi do mobilizacji, czyli współczucia, zniecierpliwienia, gniewu – zawsze z nadzieją, że nasza opowieść
o bohaterze skończy się dobrze, a desperacja z którą porzucił swoje opłakane położenie doprowadzi go w jakieś dobre miejsce, a kto wie, być może sam Maciupek też się zmieni.

Tove Jansson, podobnie jak potrafiła to zrobić Astrid Lindgren, wspaniale odkrywała, opisywała i odkładała w bezpieczne miejsce największe traumy dzieciństwa. Pisarstwo autorki świata nieszczęśliwej Buki i wrażliwego Muminka przenika i elektryzuje prze-
kaziciela tekstu, dorosłego – większość z nas przeżyła i przewalczyła obawę przed tzw. socjalizacją, poczucie samotności, lęku odrzucenia przez zorganizowaną już społecz-
ność. Pierwsze wyjścia na dziecięce przyjęcia, przedszkole, podwórko po przepro-
wadzce, szkoła, jakże to samemu wyjść z oswojonego, choć bardzo już niewygodnego miejsca, jakże sprawić, by świat nas polubił i ogarnął?

Maciupek, zrozpaczony samotnością w zamkniętym przed ciężko stąpającymi w nocnych ciemnościach Paszczakami i zawodzeniem Buki (czy słusznie?) pustym domu, boi się jeszcze bardziej niż inni.

Opuszczenie sygnalizowane jest ilustracjami w których dominuje czerń, format stron jest duży, stąd przeżycia bohatera wydają się nam jeszcze bardziej czytelne. Po drodze bohater mija różne zajęte sobą stworzenia, nie przystaje jednak i tym samym nie daje nikomu szansy na pocieszenie i pouczenie (kojarzy się nieco epos dydaktyczny
Hezjoda), iż:

Jeśli od wszystkich będziesz uciekał,
Nie znajdziesz przyjaciela!

Maciupek dzielnie znosząc trudy drogi próbuje się pocieszyć tym, co ma: torbą, która choć ciężka, nadaje się, by na niej może przysiąść i dać odpocząć nogom w za ciasnych butach. Niedaleko przechadza się beztroski wobec wszelkich ziemskich dóbr Włóczykij; pod koniec strofy swą obecność zaznacza znów zatroskany narrator:

Lecz kto pocieszy Maciupka i wytłumaczy mu,
Że gdy droga długa, lepsza od torby jest piosenka?

Nasz mały bohater czuje się źle nawet w okolicznościach, które hipotetycznie powinny przynieść mu upragniony spokój i radość, przyczynę, dlaczego tak nie jest podsuwa doświadczony bajarz. W końcu ktoś daje Maciupkowi szansę działania, wskazuje drogę wyjścia z przygnebiającego zagmatwania.

Rozwiązanie przypomina nieco wątek podjęty w „Muminku i małym duchu”; gdy Maciu-
pek zaczyna działać w sprawie, w którą wierzy, i czuje się potrzebny, wszyscy zwracają
ku niemu wzrok. Nie ruszają mu jednak z pomocą, byłoby to zbyt słodkie i nie przystoi szwedzkiej balladzie; bohater zostaje poddany próbie, która najprawdopodobniej przed podróżą unieruchomiłaby go w trwodze. Zdradzę Wam tylko, niby ten od lutni, że Ma-
ciupkowi pomogło coś, co uruchomiło się w nim samo, a co każdemu dziecku i rodzi-
cowi jest bardziej niż znane.

Pieśń kończy się szczęśliwie, jak, dowiedzcie się już w niedzielę 4. lutego w naszej nowej przestrzeni przy Wspólnej 40. Zaręczam, skorzystają na dziele Tove nie tylko dzieciaki.

Maria

Kto pocieszy Maciupka? / Vem ska trösta knyttet?
Tove Jansson, przeł. Ewa Kozyra-Pawlak / przeł. Teresa Chłapowska
EneDueRabe, 2013 / Nasza Księgarnia 2017

Ilustracje zaczerpnęłyśmy z materiałów wydawców oraz ze stron: katemacdonald.net, goldenharebooks.com.