Praezentujmy sobie jak Aston na czasy świąteczne z Domem Bajek

Znów zdarzyło się tak, że weźmiemy na nasz warsztat książkę, za którą przepadam osobiście – Lotty Geffenblad „Prezenty Astona”. Dwa lata temu piałam już na tym blogu o „Kamykach Astona”, szwedzkiej autorce, jej porywających ilustracjach, tym razem skupię się więc bardziej na – znów – wybornej treści, bo forma wybitna (czytaj).

W skrócie chodzi o dziecięce, jeszcze nie stereotypowe spojrzenie na podarunki. I nie, tym razem sęk nie tylko w tym, co „niewidzialne dla oczu”, ale i w samej samiutkiej materii prezentu, jego funkcjonalności, wszechstronności użycia i zakresu użytkowników.

Wróćmy do tytułu.

Aston to psiejski synek mamy grającej na gitarze i taty lubiącego m.in. robótki ręczne. Bohaterowie pokazani są dość oryginalnie, mianowicie ich antropomorfizacja obejmuje ogólną wyprostowaną postawę, szczątkowe ubrane (np. wełniany sweter, lub spódniczka i beret) oraz warunki zamieszkania (typowe ludzkie mieszkanie bez ludzi).

Prezenty. Łacińskie słowo praesent, które notowano np. u Skargi, pojawiało się coraz częściej wraz z rozwojem popularności języków romańskich. Wcześniej, rzecz jasna, mieliśmy już pradawne słowiańskie dar, darzyć. Zajrzyjmy do Słów na czasie, bloga językoznawców Uniwersytetu Warszawskiego:

„Według Słownika etymologicznego Andrzeja Bańkowskiego angielskie present oznaczało pierwotnie dar lenny przedstawiany publicznie, czyli prezentowany władcy. Pierwszy prezent w tym znaczeniu otrzymać miał Wilhelm Zdobywca w XI wieku. Nawet jeśli damy pierwszeństwo etymologii francuskiej lub łacinie średniowiecznej, to starodawne i wspólne dla całej Europy słowo prezent ma związek z prezentowaniem, czyli publicznym pokazywaniem podarunku. Taki charakter ma też rozpakowywanie prezentów pod choinką, niezależnie od tego, czy uczestniczy w tym święty Mikołaj, czy nie.”

„Prezenty Astona” świąt nie dotyczą, choć za oknem plucha i wyjść ze świeżo otrzymanym rowerem czy latawcem nie można. Aston jest po prostu chory, i jak to często bywa, w pewien „bardzo zasmarkany poniedziałek” wyczuwa w sobie nową pasję. Jest nią obdarowywanie poprzez zapakowywanie – solniczki, płynu, szczotki, wreszcie tak cennej rzeczy, jak toalety – i to w momencie, gdy do domu wraca w wielkiej potrzebie mama. Zatem żadne efektowne gadżety, a ile radości przynieść potrafią! Akcent wybrzmiewa również samym prezentowaniem.

Najwięcej radości – nie tylko Astonowi, ale i jego przyjaciołom, i tacie – przyniesie jednak właśnie część opakowania bardziej typowego prezentu. Nie będę jednak zdradzać co to było, i dlaczego Wujek Ester musiał wymiotować do wiaderka.

Zapraszamy na przedświąteczny warsztat w magicznym Cmoku, ciepłego w grudniu niczym sklep Wokulskiego w „Lalce”.

Maria

„Prezenty Astona”, Lotta Geffenblad
Wydawnictwo EneDueRabe

*http://www.slowanaczasie.uw.edu.pl/slowo-grudnia-prezent/

Projekt „Kejtry ze Starego Miasta” dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania, realizowany jest dzięki wsparciu Rady Osiedla Stare Miasto – dziękujemy!!! Źródła ilustracji: zasoby własne oraz ze strony wydawcy.

Azor Nie Pies

To czwarta książka Marty Altés, którą będziemy Was czarować na warsztatach (o wszystkich poprzednich możecie przeczytać na niniejszym blogu). Tym razem przedstawimy Wam prostą i malowniczą historię opartą na serii nieporozumień definiujących życie pewnego pogodnego psa.

Zamieszanie wynika stąd, że żaden z bohaterów nie zdradza brojącemu psu swoich prawdziwych uczuć wobec jego zachowania, czy może raczej: reaguje dość lakonicznie: „NIE!”.

Nikt mu nie tłumaczy dlaczego, to co wyprawia (są to procedery typowe dla tego gatunku zwierząt) wzbudza solidny sprzeciw, wszyscy za to krzyczą wściekle? Bezradnie? „NIEEE!”. Przekonany, że tak ma właśnie na imię, psiak wdzięcznie opowiada o tym, jak stara się uprzyjemnić rodzinie życie.

Pomaga im szybciej dostać się w różne miejsca (ciągnąć z zawrotną prędkością właściciela na smyczy), jako pierwszy próbuje potraw z troski, by bliscy czasem się nie potruli, pomaga szukać skarbów w ogrodzie (budując kopczyki obok wygrzebywanych z zapałem dziur). Bohater cieszy się, że za każdym razem ludzie powtarzają jego imię. Nie słyszy w tym zgrozy, ponieważ nikt mu niczego nie wyjaśnia, ograniczając się jedynie do słowa protestu. Być może wśród ludzi jest podobnie?

 

Jest coś, co „Nie” burzy beztroski nastrój i przekonanie o tym, że jego zachowanie wzbudza akceptację i wdzięczność otoczenia. Jest tym mianowicie błędnie napisane imię na jego obróżce.

Warto, jak to mówią, rozmawiać. Zapraszamy do wspólnej zabawy i rozmowy podczas drugiego spotkania z cyklu „Kejtry ze Starego Miasta” w niezwykłej przestrzeni zaprzyjaźnionej z nami fundacji Fiona w ostatni wspaniały listopadowy piątek.

Maria

Nie!
Tekst i ilustracje: Marta Altés
Przełożył: Jacek Dehnel
Wydawnictwo Adamada 2016

Projekt „Kejtry ze Starego Miasta” dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania, realizowany jest dzięki wsparciu Rady Osiedla Stare Miasto – dziękujemy!!!

Źródła ilustracji: zasoby własne oraz ze strony wydawcy.

Jak przebiega czas przebiegły czyli rodzinne Jeszcze Pięć Minut

Marta Altés to hiszpańska Autorka, której książki brałyśmy w Domu Bajek na warsztat już dwukrotnie („Dzielna małpka”  oraz „Jestem artystą”), a najbliższe nasze spotkanie nie będzie, już wiemy, ostatnim. Dlaczego, być może, zapytalibyście.

Marta Altés pisze i rysuje o problemach tzw. dobrych rodzin, w których rodzice próbują do swoich dzieci podchodzić z wyobraźnią, nie robić awantur o rysunek na ścianie czy bałagan w pokoju. Rozwijajmy w maluchach kreatywność, pozwólmy im przekraczać linie w kolorowance! Tymczasem nasze, napięte już do granic, elipsy, zdają się czasami na swoich łukach wycierać, dlatego też warto sięgać po barwne historie zdobywającej popularność na całym świecie pracującej w Londynie graficzki.

Moi, wciąż mali, synowie nauczyli mnie już dawno, że wymijająca odpowiedź na pytanie z rodzaju „kiedy dojedziemy/będziemy się razem bawić/będzie deser” – „niedługo” – jest
poniżej ich poziomu. Ze stoickim spokojem już (kiedyś, pełni niedowierzania i rozczarowania dorosłą niekompetencją) mruczą „a niedługo to jest długo”.

Nieprawda?

Zwróćmy się po pomoc do książki „Jeszcze pięć minut” Altés.
Kto się lepiej zna na czasie? Mały lisek (tzn. jak chłopiec w piżamie, w mieszkaniu, tylko lisek) uznaje, że on, kiedy na prośbę taty, który z wytrzeszczem prosi przed bladym świtem synków o jeszcze pięć minut snu. Przecież tata uważa, że 5 minut to niedużo, a to wszak wiele czasu! Wielkim staraniem można zdążyć przygotować śniadanie. Tyle akcji, tyle sprawstwa: piżamy na podłodze, kanapki odpowiednio na blacie stołu, zjeżdżające po obrusie, i pod stołem, nakrycie przystrojone wyjętymi z doniczek kwiatkami. Ilustracje są doprawdy komiczne, głównie przez to, że boleśnie prawdziwe – jeden lisek pędzi w kloszach i kurtce ku drzwiom, drugi zaiwania za nim w majtach i jednej skarpetce. Na podłodze duży wybór najróżniejszych mniej lub bardziej praktycznych przedmiotów.

Nie ma czasu? Ależ jest dużo czasu! (pamiętacie, o to samo spierała się z Królową Kier Alicja). Tata chce dotrzeć rano do przedszkola, a synkowie poznajamiają się z hasającymi po przydrożnych kałużach żabami. Potrafią ten czas znaleźć.

A znów mówią, że godzina zabawy z dziećmi na przyjęciu urodzinowym to dużo. Żart? „Czas dla taty to cisza i spokój” – twierdzi rudy rodzic. Skądże znowu. To nie są żadne niepodważalne reguły, z tym czasem! Dorośli wzdychają „czas tak szybko leci…” – no, zwłaszcza, jak się czeka aż babeczki będą gotowe do wyjścia z piekarnika. Albo jak fasolka ma się wygramolić z doniczki.

Te wszystkie spostrzeżenia wydawałyby się może i banalne, gdyby nie wytrawny finał historii rodzinnego czasu. Chodzi o przedłużenie o pięć minut wieczornego spotkania przy nocnej lampce z tatą i książką. To pięć minut jest najważniejsze, to pięć minut dłużej z kimś, kogo się kocha.

Maria

Jeszcze pięć minut/Five more minutes
Tekst i ilustracje: Marta Altés
Przekłąd Marta Bręgiel-Pant
Wydawnictwo Tako 2019

Źródła ilustracji: zasoby własne oraz ze strony wydawcy.
Projekt „Dom Bajek Wciąż Czyta Maludom” dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania.

Elegancki Spacerowicz

Pouczenie o tym, jak poruszać się w gąstwie miasta, w którym i pasy na jezdniach, i tory
tramwajowe, i światła, kierunki gąsienic pieszych na chodnikach, autorstwa niezrównanej Wandy Chotomskiej i Wacława Bisko, autora m.in. „Kursu języka polskiego dla początkujących” – jest równocześnie eleganckie jak i przekomiczne.

Pisane rytmicznym ośmiozgłoskowcem przedstawia oryginalnego przechodnia, mianowicie jamnika. Wydana po raz pierwszy w 1975 książka, stylowo zilustrowana przez znakomitego grafika, mistrza polskiej szkoły plakatu, Jerzego Flisaka, jako całość wywołuje skojarzenia z szykowną i nieco absurdalną twórczością Kabaretu Starszych Panów, Ludwika Jerzego Kerna, z lengrenowskim Profesorem Filutkiem, czy wreszcie historyczną postać należącego do Jerzego Waldorffa jamnika Puzona. Jest to prawdziwy koktajl dla dzieci i dorosłych, estetyczny rarytas – dlatego też w 2014 r. Wydawnictwo Muza opublikowało reprint „Psa z ulicy Bałamutów”.

Bohater co rusz wpada w kłopoty – „zamiast chodzić po ulicy, on po jezdni szedł piechotą”, „Pies na chodnik wskoczył godnie/z miną wielce obrażoną. Przewracają się przechodnie./ Któż to chodzi lewą stroną?”.

Jamnika, elegancko ustrojonego w buty, co po chwilę gnębi uprzejmy, choć stanowczy policjant: „Piesku! – krzyknął pan policjant. – Nie myśl tylko o obiedzie!/Zanim zrobisz krok na jezdnię, popatrz, czy nią coś nie jedzie!”. Po drodze buntują się przechodnie, kierowcy i motorniczy. Sam piesek nie jest zbyt zadowolony, ale dzięki jego przygodom czytelnik dostaje wyraźne wskazówki jak bezpiecznie i kulturalnie poruszać się w ruchu ulicznym.

Przy okazji uhonorowania autorki m.in. „Tadka niejadka” i „Przygód jeża spod miasta Zgierza” znany twórca literatury dziecięcej powiedział: „Szwedzi mają Astrid Lindgren, Finowie Tove Jansson, a Polacy – Wandę Chotomską. Naprawdę nie wyszliśmy na tym źle!”

Maria

„Pies z ulicy Bałamutów „, Wanda Chotomska, Wacław Bisko
Ilustracje: Jerzy Flisak
Wydawnictwo Muza (wznowienie)

Projekt „Kejtry ze Starego Miasta” dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania, realizowany jest dzięki wsparciu Rady Osiedla Stare Miasto – dziękujemy!!!

Źródła ilustracji: zasoby własne oraz ze strony wydawcy.

O kamieniu, który zmienił zdanie, czyli tu es Petra

Bardzo wciągająca, angażująca intelekt i wrażliwość rzecz, wydana przez nadzwyczajną Wytwórnię. Sprawia mi też satysfakcję świadomość, że okładka książki na całym świecie wygląda tak samo. Posłuchajcie.

Bohaterce, która w pierwszej części opowieści jest – jak na okładce – górą, prastarą, imponującą skałą, pod którą rosną gigantyczne paprocie i przechadzają się dinozaury, jest bardzo dobrze samej ze sobą. „Nic mnie nie ruszy” – konstatuje z lekkim uśmiechem. „Ani Wiatr. Ani czas.” Co więcej – jest zadowolona, że nigdzie nie chodzi, bo to wszyscy do niej przychodzą, a zwłaszcza ludzie (wśród nich być może, jak w starym porzekadle, Mahomet). Wśród rycerzy w zbrojach czuje się jak królowa gór.

I w tej chwili tekst znika, wraz z bohaterką czujemy się zaskoczeni przelatującą nad jej „głową” gałęzią. Po raz pierwszy skała zmienia swoją minę. W kolejnej odsłonie odkrywa się cała przemiana – na ilustracji pojawia się gigantyczny psi, z przeproszeniem, łeb.

Wśród kapitalnych obrazów Marianny Coppo widzimy właściciela psa (jak to się mówi, pana) z wystającą z kieszeni procą. „O, kamień?” ni to się dziwi, ni cieszy gdy pies przynosi mu swoje osłupiałe znalezisko.

Tego epitetu Petra nie może znieść – woli być już „niezwykłym jajkiem, pełnym niespodzianek”. Niespodzianką ma być jego lokator – ziejący ogniem smok, wyfraczony pingwin, w każdym razie, skała jest pewna – ktoś wyjątkowy.

Iluzje szybko jednak rozwiewa powracający do gniazda ptak, który ponownie nazywa niewzruszoną, do tej pory, skałę, kamieniem. Znudzona tym bohaterka zostaje wyrzucona do płytkiej wody, w której, w 1/4 zanurzona, z zadowoleniem stwierdza „A mówią, że jajko nie może być wyspą”, cóż, nie słyszałam tego wyrażenia, ale być może jest używane w Rzymie, z którego Autorka pochodzi.

Wyobraźnia Petry zaczyna podsuwać nowe obrazy – rajskiej, słonecznej i spokojnej wyspy. Obok niej, a w zasadzie pod nią, przepływa żaglówka, z czubka wyrasta egzotyczne drzewo, w które stuka czerwony ptak. Jednak perspektywa jest podwójna – bo obok, z toni, wystaje butelka, proporcjami równa żaglówce.

Nowy czar wkrótce pryska – po skałę tkwiącą znów w wielkiej kałuży (czyli, jak pamiętamy, kamień) wyciąga się dłoń, której właściciel krzyczy „Jaki fajny kamyk!”. No, nie wzbudza to w Petrze radości. Ląduje w kieszeni, potem trafia do dziecięcego pokoju, w ręce uśmiechniętej dziewczynki.

Zdaje się, że po wielu przejściach bohaterka odzyskuje szczęście i spokój. Z pomocą kilku kresek dziecko zamienia ją w słonia. Czy to koniec przemian? „Jakieś pomysły? Żadnych?” – „Będzie się działo. Kamień z serca”.

Petra” to doceniany w świecie debiut autorki i ilustratorki tekstu. „Gdy nie śpię lub nie jem bruschetty, zazwyczaj rysuję”. Mam wielką nadzieję i chęć poznać więcej jej bogatych w znaczenia, uniwersalnych (choćby biblijna aluzja przepowiadających przeznaczenie Piotra słów Chrystusa – „Ty jesteś skałą”) oraz fascynująco namalowanych temperą, akwarelą książek. Tym razem zapraszamy na warsztaty do łazarskiego „Kręgu”. Będzie się działo.

Maria

Petra, Marianna Coppo
Tłum. Gabriela Rogowska
Wydawnictwo Wytwórnia 2019

Projekt „Dom Bajek Wciąż Czyta Maludom” dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania.

Muminki – konkurs dla poznańskich przedszkoli

W tym roku celebrujemy wyjątkową rocznicę  – mija 80 lat od powstania pierwszego opowiadania o Muminkach!!! A ponieważ 29 września przypada świętowanie Ogólnopolskiego Dnia Głośnego Czytania Dzieciom…

… zapraszamy przedszkola z Poznania i powiatu poznańskiego do udziału
w konkursie plastycznym.

Zadaniem jest stworzenie grupowej pracy plastycznej związanej z MUMINKAMI 🙂
Innymi słowy – niech będzie to odpowiedź na hasło:

MUMINKI

Technika dowolna, prace w formie fotografii cyfrowej prosimy wysyłać na adres:
dom.bajek.poznan@gmail.com

do 20.00 dnia 17.11.2019.

Wyniki konkursu opublikujemy 25 listopada na naszym profilu na Facebooku.
Tak, by książki dotarły do przedszkoli przed Mikołajkami 🙂

Nagrody :

5 zestawów książek

„Muminki. Księga pierwsza” oraz „Muminki. Księga druga”, Tove Jansson
tłumaczenie: Teresa Chłapowska / Irena Szuch-Wyszomirska
Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 2012

Dziękujemy wydawnictwu Nasza Księgarnia za ufundowanie nagród w konkursie!

Udział w konkursie wiąże się z akceptacją poniższego regulaminu:

Regulamin konkursu plastycznego dla dzieci organizowanego  okazji Ogólno-polskiego Dnia Głośnego Czytania Dzieciom przez Dom Bajek

1. Organizatorem konkursu jest Dom Bajek w Poznaniu (Fundacja Jak Malowana)
2. Konkurs rozpoczyna się 29.09.2019 r. i trwać będzie do 17.11.2019 r.
3. Temat prac konkursowych brzmi:

MUMINKI

4. W konkursie mogą brać udział dzieci uczęszczające do przedszkoli na terenie Poznania i powiatu poznańskiego.

5. Celem konkursu jest rozbudzenie plastyczno-artystycznej wrażliwości u dzieci, promowanie czytelnictwa oraz aktywności twórczej łączącej kontakt z literaturą i sztuką.

Warunki uczestnictwa w konkursie:

1. Praca konkursowa ma być pracą plastyczną wykonaną techniką dowolną.

2. Prace przekazane na konkurs muszą być pracami wykonanymi samodzielnie przez grupę przedszkolną pod kierunkiem nauczyciela.

3. Grupa przedszkolna wykonuje jedną pracę zbiorową. Placówka może zgłosić do konkursu do trzech prac.

4. Oceny prac dokona specjalne Jury powołane przez Organizatora Konkursu.

5. Prace należy sfotografować/zeskanować i nadesłać w formie cyfrowej do godz. 20.00 dnia 17.11.2019 na adres: dom.bajek.poznan@gmail.com z dopiskiem „Konkurs plastyczny” w temacie.

6. Email z nadesłanym skanem/fotografią pracy powinien zawierać następujące dane:
   – wiek autorów pracy, imię i nazwisko nauczyciela prowadzącego
   – tytuł pracy
   – nazwa i dokładny adres placówki, telefon kontaktowy wraz z pisemną zgodą na przetwarzanie i publikację danych osobowych (wzór ww. zgody stanowi załącznik do Regulaminu).

7. Organizator zastrzega sobie prawo do publikowania i reprodukowania prac konkursowych bez wypłacania honorariów autorskich.

8. Koordynatorzy konkursu: Anna Maria Brandys, Barbara Górecka, Maria Kiedrowska, Angelika Choczaj.

Wyniki konkursu i nagrody:

1. Komisja powołana przez Organizatora Konkursu wyłoni spośród przekazanych prac laureatów konkursu.

2. Kryteria oceny prac: samodzielność wykonania pracy, pomysłowość, walory artystyczne, materiał użyty do wykonania pracy.

3. Ogłoszenie wyników nastąpi na profilu facebookowym organizatora,
   a do wszystkich uczestników wysłane zostaną powiadomienia mailowe.

4. Autorzy nagrodzonych prac otrzymają nagrody.

5. Wszyscy uczestnicy Konkursu otrzymają dyplomy w formie elektronicznej z podziękowaniem za wzięcie udziału w Konkursie. Autorzy nagrodzonych i wyróżnionych prac otrzymają dyplomy drukowane.

6. Prace nie spełniające wymogów regulaminowych nie będą brały udziału
   w konkursie.

7. Dane osobowe uczestników pozyskane są wyłącznie do celów konkursu i nie będą udostępnione podmiotom trzecim. Prosimy o nie zamieszczanie na pracach oraz fotografiach/skanach prac imion, nazwisk oraz innych danych osobowych dzieci.

Uwagi:

1. Przekazując prace na konkurs przedszkole zgadza się na umieszczenie pracy na stronie www, blogu oraz profilu facebookowym Organizatora.

2. Biorąc udział w konkursie przedszkole akceptuje jego regulamin.

3. Dyplomy i nagrody zostaną przesłane pocztą lub przekazane osobiście.

Załączniki:

Załącznik Muminki

ZAPRASZAMY!!!

 

Jak nieśmiałek śmiałkiem się staje

Dwoje bohaterów. Jedno z nich nie może żyć bez włóczęgi, przygód, wyzwań, adrenaliny.
Drugie przeciwnie, szczęście odnajduje w domowym zaciszu, oddając się robieniu na
drutach, pielęgnacji roślin doniczkowych, wypiekom.

Historię typową dla związków męsko-damskich w nowe, kolorowe ramy obejmujące obraz przyjaźni, oprawia Nicola Kinnear, londyńska, zakochana w naturze i folklorze autorka. To jedna z tych opowieści, które przekonują nas, że warto opowiadać na najróżniejsze sposoby o tym, jak ważna jest wiara w przyjaźń, lojalność, w zaufanie do kogoś, kto „umie” inne rzeczy. To „umie” dla tego, który „nie umie” zdaje się być nieosiągalne. Jak długo można pozostawać blisko, w cieniu kogoś, kto jest zdolny do wszystkich tych rzeczy, o których boimy się nawet pomyśleć? Czy ktoś, kogo nie stać na czyny, które przyjacielowi nie sprawiają żadnej trudności, a wręcz przeciwnie – sprawiają największą radość – zasługuje na tę przyjaźń?

 

„Odwagi, zajączku” – to kolejna barwna historia w serii bestsellerów wydawnictwa Amber traktujących o wadze i wyzwaniach przyjaźni. Jedno z bohaterów w pewnym momencie załamuje się kolejną odmową przyjaciela, który nie może wziąć udziału w tym, co proponuje mu towarzyszka – bo się po prostu boi. Tę mizerię mieszaną z poczuciem winy kończy spięcie – wyładowanie, wynikające z mieszaniny żalu, tęsknoty i
rozczarowania.

Zajączek wzmaża się, zaciska ząbki, pakuje do plecaka wszystko, co mu się wydaje, że może go ocalić. Przechodzi przez złowrogi próg dziupli, i podobnie Maciupkowi, postaci stworzonej przez Tove Jansson, stawia czoła swoim największym lękom. Dochodzi do punktu, w którym ratuje swoją „lady tramp”, i przekracza – zdaje się, że już na zawsze – biegun bezpiecznego przywiązania do zamknięcia.

Myślę, że każdy zasługuje na przyjaźń, trzeba ją tylko wywołać. A potem o nią dbać, być czujnym, mieć wyobraźnię, i umieć poczekać.

Szczęśliwe przyjaźnie polegają – chyba – na cieszeniu się z tego, co najlepszego Ktoś chce nam podarować z siebie. Nie musi się to nam wydawać na początku najlepsze, najbardziej wartościowe. Ale jest takie od naszego przyjaciela. Dokładnie tak jak awanturnicze przygody Luny i zamknięte w domu ambicje Logana.

Różnice to jedna z pierwszych rzecz, którą wyczuwają między sobą młodzi ludzie. Jakąż przygodą jest robienie z tych nie do zniesienia różnic balona!

Maria

„Odwagi zajączku”, Nicola Kinnear
Seria Przyjazna Łapka
Wydawnictwo Amber

Źródła ilustracji: zasoby własne oraz ze strony wydawcy.

Projekt „Dom Bajek Wciąż Czyta Maludom” dofinansowano ze środków budżetowych miasta Poznania! #poznanwspiera